Welkom op mijn persoonlijke blog, waar de veelzijdigheid van het leven tot leven komt door mijn toetsenbord. Hier vind je een bonte verzameling van gedachten, ervaringen en observaties over alles wat mijn nieuwsgierigheid prikkelt. Van diepzinnige reflecties tot luchtige momenten van alledaagse ontdekkingen, mijn blog is een reis door de diverse landschappen van het menselijk bestaan. Dus pak je een koffietje, nestel je comfortabel en laat je verrassen door de wereld zoals ik die zie, voel en beleef.
3) Een Kabinet op de Rand
05-07-2024
Gisteren heb ik laat het nieuws teruggekeken. Wat ik zag, was een ongelooflijk onbeschoft debat in de Tweede Kamer. Een premier die van alle kanten wordt belaagd, politici van zowel de oppositie als de coalitie die over elkaar heen vliegen. Het is verschrikkelijk. Ik geef dit kabinet geen lang leven meer. En daarna? Tja, ik ben bang dat er nog meer polarisatie zal volgen.
Wat we nodig hebben, zijn oplossingsrichtingen en samenwerking. Politici moeten hun verschillen opzijzetten en samen werken aan duurzame oplossingen voor de problemen waar het land mee te kampen heeft. Alleen door samen te werken kunnen we de huidige impasse doorbreken en vooruitgang boeken. En alsjeblieft, geen halve zolen die alleen maar schreeuwen. We hebben serieuze leiders nodig die luisteren, onderhandelen en handelen in het belang van iedereen.
De huidige staat van de politiek laat duidelijk zien dat we op een kruispunt staan. De scherpe retoriek en het constante gekibbel leiden nergens toe. In plaats daarvan moet er een cultuur van respect en constructieve dialoog komen. Dit vraagt om leiderschap dat boven partijbelangen uitstijgt en zich richt op het algemeen welzijn.
Het is begrijpelijk dat mensen hun frustraties willen uiten, maar dit moet op een manier die bijdraagt aan oplossingen in plaats van verdere verdeeldheid. We staan voor grote uitdagingen, zoals klimaatverandering, economische ongelijkheid en een vergrijzende bevolking. Deze problemen kunnen alleen worden aangepakt met een gezamenlijke inspanning van alle partijen.
Het is tijd dat onze politici hun verantwoordelijkheid nemen en laten zien dat zij in staat zijn om de uitdagingen van deze tijd aan te gaan. Alleen door samen te werken en elkaar te respecteren, kunnen we een betere toekomst bouwen voor iedereen. Dus laten we hopen dat de volgende keer dat we het nieuws aanzetten, we een parlement zien dat samenkomt om echte verandering teweeg te brengen, in plaats van elkaar te bevechten.
2) Pinksterherinneringen
20-05-2024 | 2e Pinksterdag
In mijn jeugdjaren was Pinksteren altijd een feestje. Het Pinkpop festival, toen nog een eendagsfestival, vond namelijk van 1970 tot en met 1986 plaats op Pinkstermaandag in Geleen. Tot mijn vijftiende kon ik ieder Pinksterweekend genieten van muziek en gekkigheid in mijn woonomgeving. Op eerste Pinksterdag liepen we als gezin 's avonds om het Damenpark heen, waar de bewakers met hun blaffende herdershonden ervoor zorgden dat er stiekem geen mensen het terrein opkwamen. Alles was volledig omheind.
Aan de Frans Erenslaan, recht tegenover de Vondellaan, lag een braakliggend grasveldje waar ik soms een partijtje voetbal ging spelen. Hier en trouwens op ieder stukje gras in de Kluis kampeerden mensen met hun tentjes. Op deze plek lag iemand die een laserstraal op Daniken schoot. De stralen sierden de bomen van Daniken en maakten veel indruk. Vriendelijke mensen met hippiekleding, dreadlocks of hanenkammen liepen massaal door de straten. De wietlucht kwam je tegemoet. Geleen was overgenomen door de mensenmassa. Ik liep erdoorheen en keek mijn ogen uit. Een auto probeerde in de Kummenaedestraat tussen de menigte door zijn weg te vinden. Niet slim, want de festivalgangers begonnen de auto op en neer te schudden. Op de Rijksweg was helemaal geen verkeer meer. Alles zag er zwart van de mensen. Een grote opblaasbal werd door de lucht gegooid. Mensen zaten en lagen op het asfalt, dronken een biertje, rookten wiet en luisterden naar muziek uit speakers of vanuit de kroegen. 's Avonds bleef het nog lang onrustig, ook aan de Oranjelaan waar wij woonden. Ik hing tot laat uit mijn slaapkamerraam om het testen van het geluid op het Pinkpopterrein in het Damenpark te horen.
Een jaar werd ik 's ochtends op tweede Pinksterdag al vroeg wakker door een brandende auto recht tegenover ons huis. Zomaar ineens aangestoken. De brandweer kwam eraan terwijl de duizenden festivalgangers nog moesten komen. Het zag er indrukwekkend uit als de mensenmassa het treinstation Geleen-Oost verliet en via de Oranjelaan richting het park liep. "ZZ Top, ZZ Top" scandeerde een groep festivalgangers die langs ons huis liep. Ik had nog nooit van deze band gehoord, maar dat had ik met meerdere artiesten. Dankzij Pinkpop zijn ze in mijn geheugen gegrift. De kampeerders voor ons huis mochten van mijn ouders gebruikmaken van de douche en het toilet en kregen zelfs ontbijt, zoals spek met ei. Samen met mijn vriend pakte ik een deken en legde die voor ons huis op de stoep neer en verkocht frisdrank en andere etenswaren aan de voorbijlopende festivalgangers. Een persoon gaf zelfs fooi. Als eenmaal de muziek begon rond 13:00 uur hing ik uit het raam te luisteren naar Van Halen, Cock Robin, Fischer-Z, Doe Maar en wat al niet meer. Aan het einde van de dag zaten mijn ouders en de buren buiten voor het huis de naar huis terugkerende festivalgangers te bekijken. Toen de sintelbaan er nog lag en het geregend had, zagen ze soms zwart uit. Mijn vader sloeg zelfs een paar kratten bier in om deze aan de mensen te geven die een praatje kwamen maken. Een jaar daarna kwam diezelfde groep mensen met een spandoek met de tekst "Waar zijn Bep en Henk van Dijke?" Ook toen kregen ze eten en drinken. Voor mijn ouders was het ook ieder jaar feest. De gemoedelijkheid, de drukte; Pinksteren was gewoon spektakel. Geleen was toen echt een wereldstad. Als kind heeft het veel indruk op me gemaakt. Het inspireerde me in muziekstijl en organiseren.
Renovatie van de locatie in Geleen dwong Pinkpop in 1987 eenmalig uit te wijken naar Baarlo, waar het festival onder barre weersomstandigheden haar 18e editie beleefde. Pinkpop keerde echter niet meer terug naar Geleen door problemen met vergunningen, maar vestigde zich in de gemeente Landgraaf op de voormalige draf- en renbaan. De nieuwe locatie bleek een geschenk uit de hemel, want jaar na jaar groeide het festival, niet alleen qua belangstelling maar ook kwalitatief. Het festival was te groot voor Geleen. Toch voelde het als een aderlating. Het geluid, de mensenmassa, het avontuur maakten plaats voor stilte, heel veel stilte. Pinksteren was nooit meer hetzelfde.
Jaren later liep ik in de ochtend als festivalganger door de straten van Landgraaf, waar ik kinderen voor hun huis frisdrank zag verkopen. Ik stak de straat over, kocht een drankje en gaf ze wat fooi. De cirkel is rond. Ik hoop dat ik samen met Armand het Pinkpop-monument volgend jaar kan realiseren. Want Pinkpop was voor velen omwonenden niet zomaar een festival. Tijdens Pinkpop kwam de wereld op bezoek. Een wereld die mij in ieder geval vormde.
1) Schuldgevoel
10-05-2024
In mijn eerste vlog wil ik benadrukken dat ik geen antisemitisme steun, maar ik wil wel vragen stellen over de complexe situatie in Israël en Palestina. Hoe kan het dat sinds 1948 Palestina zo heeft geleden om het bestaansrecht van Israël te waarborgen? Is dit een reactie op het schuldgevoel van de wereld na de Holocaust? Hoe rechtvaardigen sommige acties van Israël het lijden van Palestijnen, gezien de verschrikkelijke geschiedenis van het Joodse volk? En waarom neemt Israël deel aan het Eurovisiesongfestival, gezien het een Aziatisch land in het Midden-Oosten is? Laten we ons niet leiden door schuldgevoelens, maar laten we kijken naar de daden van vandaag. Het is tijd om in te grijpen voordat nog meer leed wordt veroorzaakt. We moeten nooit vergeten wat er is gebeurd, maar ook actief streven naar een rechtvaardige toekomst voor alle betrokkenen.
Mijn perspectief op dit inmiddels 76 jaar durende conflict is veranderd door mijn blootstelling aan verschillende nieuwsbronnen en gesprekken met Palestijnen, waarvan velen hun halve familie al hebben verloren. Als ik bijvoorbeeld Arafat nu hoor praten, denk ik: "Je hebt gelijk ". In mijn kindertijd beschouwde de westerse wereld hem als de leider van de terroristen, maar nu zie ik hem als een leider van het verzet voor zijn volk en land.
Recente gebeurtenissen, zoals o.a. het artikel dat ik in mijn agenda heb geplakt over een tiental mensen, waaronder een kind, dat enkele dagen voor 7 oktober door Israël werd gedood in Gaza, hebben mijn standpunt verder gevormd. Ik stel me voor hoe ik zou reageren als mijn eigen gemeenschap werd gedwongen hun huizen te verlaten op basis van een claim op ons land. Dit zou ook hier escaleren tot gewelddadige acties. Het doet me ook goed dat studenten over de hele wereld van zich laten horen. Je hebt altijd raddraaiers die de vreedzame demonstratie willen verstoren. Die raddraaiers zijn op hele andere dingen uit. Dit is ontzettend jammer en neemt de aandacht weg van het probleem waarvoor men demonstreert en echte idealistische demonstranten met een goed hart worden de dupe.
Kortom, het is aan de grootmachten in de wereld om partijen tot de orde te roepen. Door de goedwerkende wapenhandel is dit allesbehalve een prioriteit, maar dat onderwerp is een andere vlog waard. Toekijken en niks doen heeft nog nooit geholpen. We moeten streven naar een oplossing die recht doet aan de belangen en rechten van alle betrokkenen. Niet morgen, niet overmorgen, maar nu.