Welkom op mijn persoonlijke blog, waar de veelzijdigheid van het leven tot leven komt door mijn toetsenbord. Hier vind je een bonte verzameling van gedachten, ervaringen en observaties over alles wat mijn nieuwsgierigheid prikkelt. Van diepzinnige reflecties tot luchtige momenten van alledaagse ontdekkingen, mijn blog is een reis door de diverse landschappen van het menselijk bestaan. Dus pak je een koffietje, nestel je comfortabel en laat je verrassen door de wereld zoals ik die zie, voel en beleef.
9. Ik zie het nu helder: het Westen is geen held
22-06-2025
Fascisme komt niet met tanks. Het komt met taal. Met framing. Met verkiezingsbeloftes en valse veiligheid. Het komt niet via een staatsgreep, maar via het stemhokje. Niet via geweld op straat, maar via stilte in huiskamers. Het begint met bagatelliseren, en eindigt met bombarderen.
We zien het vandaag haarscherp. Israël bombardeert ziekenhuizen, scholen en vluchtelingenkampen. Het hongerstraft miljoenen mensen. En toch krijgt het vrij spel, wapens en politieke dekking. Niet ondanks, maar dankzij het Westen. Een Westen dat zichzelf presenteert als moreel kompas, maar ondertussen wegkijkt, of erger: meedoet.
Israël werd niet uitgeroepen door de Verenigde Naties. De VN stelde een tweestatenoplossing voor, zonder Palestijnse instemming. Israël riep zichzelf uit op Palestijns land. Sindsdien zijn etnische zuivering, kolonisatie en onderdrukking dagelijkse kost. Van Deir Yassin tot Gaza. Van Jenin tot Sabra en Shatila. Israël is niet het slachtoffer, maar de bezetter. Niet de verdediger, maar de agressor.
De enige constante terrorist in het Midden-Oosten.
Tegelijkertijd zien we hoe Rusland Oekraïne binnenvalt, steden platgooit en een volk probeert te breken. En wie geeft deze oorlogsmisdadiger de hand? Trump. Poetins schoothondje.
Ik ben dan ook opgelucht dat Trump níet naar Margraten komt. Hij heeft daar niets te zoeken. Niet tussen graven van mensen die vochten tegen fascisme. Zijn aanwezigheid zou die plek onteren. Trump bewondert dictators, verdedigt genocide en bespot de democratie, hij vertegenwoordigt alles waartegen zij vochten.
Daarom hangt mijn vlag de komende week halfstok zodra Trump voet zet op Nederlandse grond. Niet als rouw om het verleden, maar als waarschuwing voor het heden. Als teken van verzet tegen normalisering van fascisme, leugens en geweld. Als boodschap aan de wereld: deze man vertegenwoordigt niet onze waarden. Niet de mijne. Niet de onze.
En dan Wilders. De man die het Westen zegt te beschermen, maar ondertussen elk mededogen de kop indrukt. Die vluchtelingen als probleem bestempelt, terwijl hij Israël blind steunt – het land dat al decennialang mensen op de vlucht jaagt. Alsof het probleem bij de vluchteling ligt, en niet bij de bom die hem uit huis verdreef.
Dit is geen politieke visie. Dit is domheid in dienst van onderdrukking. Moreel failliet, vermomd als vaderlandsliefde.
Laten we ook Irak niet vergeten. Het Westen viel binnen op basis van leugens over massavernietigingswapens die nooit gevonden zijn. Een complete oorlog, 1 miljoen doden, en achteraf? “Oeps.” Nu dreigt hetzelfde met Iran. Bommen, sancties, leugens.
Wie bepaalt hier eigenlijk wie het gevaar is? De grootste agressor blijkt telkens het Westen zelf.
En ondertussen blijft één waarheid onveranderd: de enige landen die daadwerkelijk kernwapens hebben gebruikt of heimelijk bezitten, zijn diezelfde landen die andere naties het recht op verdediging ontzeggen. De VS – het enige land dat ooit een atoombom gooide, bepaalt wie 'veilig' is. Israël, een kernmacht buiten elke internationale controle, mag zijn arsenaal geheimhouden, terwijl landen als Iran gesanctioneerd worden omdat ze uranium verrijken.
Dit is geen wereldorde. Dit is nucleaire apartheid.
Israël en Rusland veroorzaken vluchtelingen. Palestijnen, Syriërs, Oekraïners, Iraniërs. Mensen op de vlucht voor geweld dat wíj gedogen, financieren en normaliseren. En toch durven we het in Nederland nog over “opvanggrenzen” te hebben.
De hypocrisie is huiveringwekkend.
Wie Israël blijft steunen terwijl het kinderen vermoordt en een volk uitroeit, wie Poetin verdedigt of Trump verwelkomt, wie Wilders volgt in zijn giftige logica, staat aan de verkeerde kant van de geschiedenis.
En weet je wat?
Ik begin het steeds helderder te zien. Het Westen is geen held. Het is een schijnvertoning. Een machtssysteem vermomd als moraal. Een wereldorde die met twee maten meet, en met twee handen bombardeert.
Maar dát besef is geen wanhoop.
Het is wakker worden.
En wie wakker is, kan weigeren mee te doen. Aan de leugen. Aan het geweld.
Aan het zwijgen.
Ik kies de andere kant.
De kant van de waarheid.
Van gerechtigheid.
Van mensen.
8. De stilte is dodelijker dan de bommen
Paasboodschap uit de puinhopen
20-04-2025
Pasen. Het feest van hoop, opstanding en nieuw leven. Van het verhaal waarin een onschuldige werd gekruisigd, het lijden werd gedeeld en het licht uiteindelijk won van de dood. Maar terwijl wij paaseitjes verstoppen en in zachte tuinen ontbijten, wordt in Gaza elk sprankje leven onder het puin gesmoord. En ik vraag me af: wat betekent Pasen nog als we zwijgen over wat daar gebeurt?
Wat Israël doet in Gaza is geen oorlog. Het is geen zelfverdediging. Het is vernietiging. Systematisch. Genadeloos. Kinderen sterven niet door verdwaalde kogels, ze worden doelbewust begraven onder bommen, honger en stilte. Onze stilte.
Ik ben opgegroeid met de woorden ‘Nooit meer.’ Die woorden hoorden bij kransen, bij herdenkingen, bij de lessen op school over onvoorstelbare gruwel. Maar wat als het weer gebeurt , in het volle daglicht , en we kijken gewoon toe? Wat als ‘nooit meer’ eigenlijk ‘misschien weer’ blijkt te betekenen, zolang het ons niet raakt?
De afgelopen dagen staan de kranten vol over één ding: de verontwaardiging over een demonstratie tegen het geweld in Gaza op Eerste Paasdag, tijdens de Amstel Gold Race. Een stil protest. Geen geweld, geen blokkade, alleen een signaal. Maar de paniek was groot. “Ongepast”, werd er gezegd. “Respectloos.” Selectieve verontwaardiging, dat is het. Want een paar activisten met spandoeken vinden we schokkend, terwijl duizenden kinderen onder puin verdwijnen, noemen we dat complex. Die reacties zeggen alles. Ze onthullen de diepgewortelde hypocrisie van onze samenleving.
En ja, ik durf het te zeggen: wie met zo’n overmacht, zo’n ideologische kilheid, en zo’n diepgewortelde minachting een volk afslacht, handelt in de geest van wat we ooit collectief verafschuwden. Ik vergelijk geen geschiedenis, ik benoem wat ik zie: een genocide die zich live voltrekt, met steun of zwijgen van het Westen.
Ik kan het niet aanzien. En ik wil niet zwijgen. Daarom ga ik deze week in gesprek met Free Palestina Maastricht. Niet omdat ik denk dat ik alles kan veranderen. Maar omdat ik over twintig jaar mijn kinderen in de ogen wil kunnen kijken en zeggen: “Ik heb niet gezwegen. Ik heb geprobeerd. Ik heb gestaan waar mensen vielen.”
Want Pasen zonder verzet is leeg. Opstanding zonder rechtvaardigheid is een farce.
Gaza brandt. En onze stilte is dodelijker dan de bommen.
7. De Wereld van Morgen: Vrouwen aan het Roer
29-12-2024
Stel je een wereld voor waarin oorlogen tot het verleden behoren, waarin empathie en samenwerking de hoekstenen vormen van politiek leiderschap. Een wereld waarin kinderen niet langer onschuldige slachtoffers zijn van gruwelijke conflicten om land en macht. Die wereld zou wel eens dichterbij kunnen zijn dan we denken, als vrouwen de politieke leiding zouden overnemen.
De geschiedenis heeft vrouwen eeuwenlang buitengesloten van macht en invloed. Ze mochten niet fietsen, omdat men dacht dat het hun gezondheid zou schaden. Ze mochten niet zwemmen, omdat het hun ‘vrouwelijkheid’ zou aantasten. Stemrecht? Daar moesten vrouwen in Nederland tot 1919 voor vechten, terwijl in andere landen dat recht nog veel later kwam. Het patriarchaat zette vrouwen op de achtergrond, hield ze klein en miste daardoor een cruciale kans: de kracht van vrouwelijke leiderschap.
Als we terugblikken, zien we dat vrouwen door alle restricties heen altijd de ruggengraat van samenlevingen zijn geweest. Ze bouwden gemeenschappen, hielden gezinnen draaiende en waren vaak de morele compassen in tijden van crisis. En nu, in een wereld waar we worstelen met conflicten, economische ongelijkheid en klimaatverandering, rijst de vraag: is het niet tijd om vrouwen de kans te geven om de wereld te leiden?
Historisch gezien hebben vrouwelijke leiders vaak laten zien dat empathie en dialoog een krachtig alternatief zijn voor geweld. Denk aan Jacinda Ardern, de voormalige premier van Nieuw-Zeeland, die de natie na een terroristische aanslag verenigde met haar compassievolle aanpak. Of aan Angela Merkel, die stabiliteit bracht in een chaotische Europese Unie. Dit is geen toeval; vrouwen hebben van oudsher geleerd om te bemiddelen, samen te werken en te multitasken – vaardigheden die in de moderne politiek vaak ontbreken.
Maar het gaat niet alleen om vrouwen aan de macht. Het gaat om een andere manier van denken en handelen. Het gaat om politiek bedrijven zonder ego, zonder het streven naar dominantie. In een wereld geleid door vrouwen zou de focus verschuiven van winstmaximalisatie naar welzijn voor iedereen. Besluiten zouden niet meer worden genomen met wapens, maar met woorden.
Laten we eerlijk zijn: een wereld zonder oorlog klinkt utopisch. Maar het is een doel waarnaar we moeten streven. Want elke kogel die afgevuurd wordt, elke bom die valt, is een mislukking van leiderschap. Vrouwen begrijpen dat. Ze weten dat kinderen geen prijs mogen betalen voor de ambities van volwassenen. Ze weten dat land niets waard is als het besmeurd is met bloed.
Als vrouwen de wereld zouden overnemen, zouden we misschien eindelijk een tijdperk betreden waarin medemenselijkheid belangrijker is dan macht. Een wereld waarin er geen monumenten meer worden gebouwd voor oorlogsslachtoffers, maar voor de vrede die zij hebben mogelijk gemaakt.
De toekomst roept. En zij klinkt als een vrouw.
6. De chaos van versnipperende tradities
01-12-2024
Het is 1 december. Terwijl de Sinterklaasvieringen in volle gang zijn, staan bij sommigen de kerstbomen al te pronken, en in feestwinkels schitteren de carnavalskostuums. Terwijl kinderen pepernoten eten en schoentjes vullen, klinken de eerste carnavalskrakers al door de luidsprekers. Het lijkt wel alsof niets meer een eigen tijd heeft. Tradities, die ooit keurig door het jaar verspreid waren, beginnen steeds meer door elkaar te lopen. En dat wringt.
Vroeger had elke traditie zijn eigen plek en betekenis. Sinterklaas bracht magie in de donkere november- en decemberdagen. Kerstmis straalde warmte en bezinning uit aan het einde van het jaar. Carnaval brak de koude februarimaand open met uitbundigheid en kleur. Maar tegenwoordig lijkt de kalender er niet meer toe te doen. Carnaval begint al vóór Sinterklaas, kerstversieringen hangen in november, en alles lijkt elkaar te verdringen in een race om aandacht.
De oorzaak? Een mix van cultuur en commercie. Mensen kijken graag vooruit naar feestelijkheden en willen vroeg beginnen met plannen en genieten. Winkels spelen daar handig op in: hoe eerder de feestartikelen in de schappen liggen, hoe meer er wordt verkocht. Maar in die haast om alles tegelijk te beleven, verliezen we juist wat die momenten zo bijzonder maakt. De magie van wachten, van het opbouwen naar dat ene speciale moment, verdwijnt.
Tradities zijn meer dan alleen feestdagen; ze geven structuur aan ons jaar en bieden momenten van rust en verbinding. Door ze steeds meer te overlappen, raken we dat ritme kwijt. Carnaval vóór Sinterklaas voelt vreemd, alsof je de bladzijdes van een goed boek door elkaar leest. Elk feest heeft zijn eigen tijd nodig om echt beleefd te worden.
Misschien is het tijd om weer wat rust in ons feestjaar te brengen. Laten we Sinterklaas zijn weken geven, zonder de verstoring van carnavalsmuziek. Laten we wachten met kerst tot de Sint weer naar Spanje is. En laten we carnaval bewaren voor de koude februaridagen, wanneer we die uitbundigheid het hardst nodig hebben.
Tradities zijn geen race; ze zijn een ode aan het moment. Laten we die momenten koesteren, elk feest op zijn eigen tijd, zodat we niet alleen vieren, maar ook écht beleven. Want als alles tegelijk komt, blijft er weinig over om naar uit te kijken.
5. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed
25-11-2024
Er is een sluimerende vermoeidheid die zich vastzet in mijn dag, een ongemakkelijke aanwezigheid waar ik niet aan kan ontsnappen. Ik sta ermee op, ik ga ermee naar bed. Soms lijkt het alsof de wereld me in een wervelstorm van nieuws, beelden, meningen en emoties gooit, allemaal om me wakker te schudden, me eraan te herinneren dat er een realiteit is die schreeuwt om aandacht.
Elke ochtend, voordat de koffie mijn zintuigen verheldert, komen de eerste berichten binnen. Wat gisteren schokkend nieuws was, is vandaag alweer ingehaald door nieuwe feiten. Ik scroll door de koppen, lees de onrust in de gezichten van mensen die ik niet ken, mensen die leven aan de andere kant van de wereld, maar wiens verdriet tastbaar is. Het voelt als mijn plicht om niet weg te kijken, om te blijven lezen, blijven voelen.
En dan begint mijn dag. Ik wil me verliezen in het dagelijks leven, de kleine taken en routines die me een gevoel van controle geven. Maar toch, in elke stilte, in elk moment dat ik de ruimte heb om te ademen, dringt dat nieuws zich weer op. Het besef dat het voor zoveel mensen geen ver-van-mijn-bed-show is, dat de realiteit elders zo hard, zo donker is, steekt door mijn schijnbare normaliteit heen.
’s Avonds kruip ik onder de dekens, zoekend naar rust, naar een moment van stilte. Maar dan beginnen de gedachten zich weer op te dringen. Wat kan ik doen? Wat is mijn rol in dit geheel? Kan ik werkelijk iets veranderen, of ben ik slechts een toeschouwer in dit voortdurende theater van leed en strijd? En hoe meer ik nadenk, hoe meer ik besef dat nietsdoen ook een keuze is, een keuze die ik liever niet maak.
Ik sta ermee op, ik ga ermee naar bed. Het nieuws, de verhalen, de gezichten – ze blijven bij me, of ik het nu wil of niet. Misschien, denk ik soms, is dat juist de bedoeling. Misschien moet ik het niet zien als een last, maar als een herinnering dat ik deel uitmaak van een groter geheel. Dat ik, op mijn manier, kan bijdragen aan een wereld die rechtvaardiger en menselijker is. En met die gedachte hoop ik mezelf toe te staan om uiteindelijk de slaap te vinden.
4. Het Westen en de Dubbele Standaarden: Rusland versus Israël
25-09-2024
In de huidige geopolitieke realiteit zien we een opvallende tegenstrijdigheid in hoe het Westen optreedt tegen Rusland, maar niet op dezelfde manier tegen Israël. Waarom is er een verschil in aanpak? Het antwoord lijkt eenvoudig: eigenbelang.
De houding van het Westen ten opzichte van deze twee landen hangt af van verschillende factoren: geopolitieke, historische en strategische. Om te beginnen heeft Israël sterke allianties met de Verenigde Staten en Europa. Dit land wordt gezien als een belangrijke bondgenoot in het instabiele Midden-Oosten. Rusland daarentegen, wordt vaak als tegenstander beschouwd. Vooral sinds de Koude Oorlog is het beeld van Rusland als een bedreiging voor de westerse wereld diep geworteld.
Een ander belangrijk punt is hoe schendingen van het internationaal recht worden behandeld. De annexatie van de Krim door Rusland in 2014 veroorzaakte wereldwijd verontwaardiging en leidde tot harde sancties. Dit werd gezien als een duidelijke inbreuk op de soevereiniteit van Oekraïne. Israël's acties in Palestina worden echter vaak als “complexer” gepresenteerd. Men wijst op de lange geschiedenis van conflict in de regio, en die complexiteit wordt gebruikt als excuus voor het gebrek aan harde maatregelen tegen Israël.De manier waarop de media omgaan met deze conflicten speelt ook een grote rol. Rusland’s agressieve handelingen, zoals de oorlog in Oekraïne, trekken wereldwijd veel aandacht. Het conflict tussen Israël en Palestina wordt daarentegen vaker als een regionaal probleem beschouwd. Hierdoor ontbreekt vaak de internationale druk om Israël verantwoordelijk te houden voor zijn daden.
Een ander cruciaal verschil is het strategische belang. Rusland’s acties worden gezien als een bedreiging voor de Europese veiligheid, terwijl Israël wordt gepresenteerd als een stabiliserende kracht in het Midden-Oosten. Deze perceptie speelt een grote rol in de manier waarop het Westen omgaat met deze landen. Het Westen wil de relatie met Israël niet onder druk zetten, vooral omdat Israël wordt gezien als een strategische partner in een regio vol vijandige staten en instabiliteit.
Dit roept onvermijdelijk de vraag op over dubbele standaarden in de internationale politiek. Beide landen worden immers beschuldigd van schendingen van het internationaal recht en misdaden tegen burgers, waaronder kinderen. Toch lijkt de reactie van het Westen enorm te verschillen. Dit wijst niet alleen op de complexiteit van geopolitieke belangen, maar ook op het onvermogen of de onwil om morele principes consistent toe te passen. Bij mij wekt het zelfs verontwaardiging op. Hoe kun je Rusland zwaar bestraffen voor zijn acties, terwijl je Israël spaart? Zijn de levens van Palestijnse kinderen minder waard dan die van Oekraïners? In mijn ogen zijn de twee landen moreel niet van elkaar te onderscheiden: ze zijn allebei verantwoordelijk voor doden en leed onder burgers.
Een factor die vaak onderbelicht blijft, is de bijna 80-jarige strijd die is ontstaan sinds de oprichting van Israël in 1948. De oprichting van Israël leidde tot een reeks oorlogen en conflicten, waarin Palestijns grondgebied stap voor stap werd geannexeerd, Palestijnen werden verdreven, en velen werden gedood. Het conflict verplaatste zich vervolgens naar buurlanden, zoals Libanon, waar veel Palestijnen naartoe zijn gevlucht. Nu lijkt ook Libanon steeds meer in de focus te komen als een strijdtoneel.
De vraag die dan rijst, is: waarom zijn organisaties zoals Hamas en Hezbollah ontstaan? Hamas werd in 1987 opgericht tijdens de Eerste Intifada als een Palestijnse verzetsbeweging tegen de Israëlische bezetting. Hezbollah ontstond in 1985 in Libanon als reactie op de Israëlische invasie van Libanon en wordt gesteund door Iran. Beide organisaties worden gezien als verzetsgroepen tegen Israëlische en westerse invloeden in de regio. Dit brengt ons bij de vraag die velen bezighoudt: Wie is de ECHTE terrorist in deze oorlog?
De term "terrorist" wordt vaak gebruikt om organisaties zoals Hamas en Hezbollah te beschrijven, maar vanuit hun perspectief zien zij zichzelf als verzetsstrijders tegen een onderdrukkende macht. Israël heeft sinds 1948 stapsgewijs Palestijns grondgebied geannexeerd en Palestijnen uit hun thuisland verdreven. In deze context ontstaat verzet en gewapende strijd als reactie op wat zij als illegale bezetting beschouwen. Het Westen blijft echter tot mijn ongenoegen Israël steunen, ondanks de schendingen van internationaal recht, en noemt het verzet van Palestijnse groepen "terrorisme." Het gebruik van deze term is daarom niet neutraal, maar diep verweven met geopolitieke belangen en de machtsverhoudingen in de regio.
Kortom, de dubbele standaarden in hoe het Westen omgaat met schendingen van internationaal recht door Rusland en Israël zijn niet alleen opvallend, maar ook schadelijk. Ze ondermijnen de geloofwaardigheid van het Westen als verdediger van rechtvaardigheid en mensenrechten. In mijn ogen moet de vraag niet alleen zijn wie de terrorist is, maar wie verantwoordelijk is voor het voortduren van geweld en onrecht.
3. Een Kabinet op de Rand
05-07-2024
Gisteren heb ik laat het nieuws teruggekeken. Wat ik zag, was een ongelooflijk onbeschoft debat in de Tweede Kamer. Een premier die van alle kanten wordt belaagd, politici van zowel de oppositie als de coalitie die over elkaar heen vliegen. Het is verschrikkelijk. Ik geef dit kabinet geen lang leven meer. En daarna? Tja, ik ben bang dat er nog meer polarisatie zal volgen.
Wat we nodig hebben, zijn oplossingsrichtingen en samenwerking. Politici moeten hun verschillen opzijzetten en samen werken aan duurzame oplossingen voor de problemen waar het land mee te kampen heeft. Alleen door samen te werken kunnen we de huidige impasse doorbreken en vooruitgang boeken. En alsjeblieft, geen halve zolen die alleen maar schreeuwen. We hebben serieuze leiders nodig die luisteren, onderhandelen en handelen in het belang van iedereen.
De huidige staat van de politiek laat duidelijk zien dat we op een kruispunt staan. De scherpe retoriek en het constante gekibbel leiden nergens toe. In plaats daarvan moet er een cultuur van respect en constructieve dialoog komen. Dit vraagt om leiderschap dat boven partijbelangen uitstijgt en zich richt op het algemeen welzijn.
Het is begrijpelijk dat mensen hun frustraties willen uiten, maar dit moet op een manier die bijdraagt aan oplossingen in plaats van verdere verdeeldheid. We staan voor grote uitdagingen, zoals klimaatverandering, economische ongelijkheid en een vergrijzende bevolking. Deze problemen kunnen alleen worden aangepakt met een gezamenlijke inspanning van alle partijen.
Het is tijd dat onze politici hun verantwoordelijkheid nemen en laten zien dat zij in staat zijn om de uitdagingen van deze tijd aan te gaan. Alleen door samen te werken en elkaar te respecteren, kunnen we een betere toekomst bouwen voor iedereen. Dus laten we hopen dat de volgende keer dat we het nieuws aanzetten, we een parlement zien dat samenkomt om echte verandering teweeg te brengen, in plaats van elkaar te bevechten.
2. Pinksterherinneringen
20-05-2024 | 2e Pinksterdag
In mijn jeugdjaren was Pinksteren altijd een feestje. Het Pinkpop festival, toen nog een eendagsfestival, vond namelijk van 1970 tot en met 1986 plaats op Pinkstermaandag in Geleen. Tot mijn vijftiende kon ik ieder Pinksterweekend genieten van muziek en gekkigheid in mijn woonomgeving. Op eerste Pinksterdag liepen we als gezin 's avonds om het Damenpark heen, waar de bewakers met hun blaffende herdershonden ervoor zorgden dat er stiekem geen mensen het terrein opkwamen. Alles was volledig omheind.
Aan de Frans Erenslaan, recht tegenover de Vondellaan, lag een braakliggend grasveldje waar ik soms een partijtje voetbal ging spelen. Hier en trouwens op ieder stukje gras in de Kluis kampeerden mensen met hun tentjes. Op deze plek lag iemand die een laserstraal op Daniken schoot. De stralen sierden de bomen van Daniken en maakten veel indruk. Vriendelijke mensen met hippiekleding, dreadlocks of hanenkammen liepen massaal door de straten. De wietlucht kwam je tegemoet. Geleen was overgenomen door de mensenmassa. Ik liep erdoorheen en keek mijn ogen uit. Een auto probeerde in de Kummenaedestraat tussen de menigte door zijn weg te vinden. Niet slim, want de festivalgangers begonnen de auto op en neer te schudden. Op de Rijksweg was helemaal geen verkeer meer. Alles zag er zwart van de mensen. Een grote opblaasbal werd door de lucht gegooid. Mensen zaten en lagen op het asfalt, dronken een biertje, rookten wiet en luisterden naar muziek uit speakers of vanuit de kroegen. 's Avonds bleef het nog lang onrustig, ook aan de Oranjelaan waar wij woonden. Ik hing tot laat uit mijn slaapkamerraam om het testen van het geluid op het Pinkpopterrein in het Damenpark te horen.
Een jaar werd ik 's ochtends op tweede Pinksterdag al vroeg wakker door een brandende auto recht tegenover ons huis. Zomaar ineens aangestoken. De brandweer kwam eraan terwijl de duizenden festivalgangers nog moesten komen. Het zag er indrukwekkend uit als de mensenmassa het treinstation Geleen-Oost verliet en via de Oranjelaan richting het park liep. "ZZ Top, ZZ Top" scandeerde een groep festivalgangers die langs ons huis liep. Ik had nog nooit van deze band gehoord, maar dat had ik met meerdere artiesten. Dankzij Pinkpop zijn ze in mijn geheugen gegrift. De kampeerders voor ons huis mochten van mijn ouders gebruikmaken van de douche en het toilet en kregen zelfs ontbijt, zoals spek met ei. Samen met mijn vriend pakte ik een deken en legde die voor ons huis op de stoep neer en verkocht frisdrank en andere etenswaren aan de voorbijlopende festivalgangers. Een persoon gaf zelfs fooi. Als eenmaal de muziek begon rond 13:00 uur hing ik uit het raam te luisteren naar Van Halen, Cock Robin, Fischer-Z, Doe Maar en wat al niet meer. Aan het einde van de dag zaten mijn ouders en de buren buiten voor het huis de naar huis terugkerende festivalgangers te bekijken. Toen de sintelbaan er nog lag en het geregend had, zagen ze soms zwart uit. Mijn vader sloeg zelfs een paar kratten bier in om deze aan de mensen te geven die een praatje kwamen maken. Een jaar daarna kwam diezelfde groep mensen met een spandoek met de tekst "Waar zijn Bep en Henk van Dijke?" Ook toen kregen ze eten en drinken. Voor mijn ouders was het ook ieder jaar feest. De gemoedelijkheid, de drukte; Pinksteren was gewoon spektakel. Geleen was toen echt een wereldstad. Als kind heeft het veel indruk op me gemaakt. Het inspireerde me in muziekstijl en organiseren.
Renovatie van de locatie in Geleen dwong Pinkpop in 1987 eenmalig uit te wijken naar Baarlo, waar het festival onder barre weersomstandigheden haar 18e editie beleefde. Pinkpop keerde echter niet meer terug naar Geleen door problemen met vergunningen, maar vestigde zich in de gemeente Landgraaf op de voormalige draf- en renbaan. De nieuwe locatie bleek een geschenk uit de hemel, want jaar na jaar groeide het festival, niet alleen qua belangstelling maar ook kwalitatief. Het festival was te groot voor Geleen. Toch voelde het als een aderlating. Het geluid, de mensenmassa, het avontuur maakten plaats voor stilte, heel veel stilte. Pinksteren was nooit meer hetzelfde.
Jaren later liep ik in de ochtend als festivalganger door de straten van Landgraaf, waar ik kinderen voor hun huis frisdrank zag verkopen. Ik stak de straat over, kocht een drankje en gaf ze wat fooi. De cirkel is rond. Ik hoop dat ik samen met Armand het Pinkpop-monument volgend jaar kan realiseren. Want Pinkpop was voor velen omwonenden niet zomaar een festival. Tijdens Pinkpop kwam de wereld op bezoek. Een wereld die mij in ieder geval vormde.
1. Schuldgevoel
10-05-2024
In mijn eerste vlog wil ik benadrukken dat ik geen antisemitisme steun, maar ik wil wel vragen stellen over de complexe situatie in Israël en Palestina. Hoe kan het dat sinds 1948 Palestina zo heeft geleden om het bestaansrecht van Israël te waarborgen? Is dit een reactie op het schuldgevoel van de wereld na de Holocaust? Hoe rechtvaardigen sommige acties van Israël het lijden van Palestijnen, gezien de verschrikkelijke geschiedenis van het Joodse volk? En waarom neemt Israël deel aan het Eurovisiesongfestival, gezien het een Aziatisch land in het Midden-Oosten is? Laten we ons niet leiden door schuldgevoelens, maar laten we kijken naar de daden van vandaag. Het is tijd om in te grijpen voordat nog meer leed wordt veroorzaakt. We moeten nooit vergeten wat er is gebeurd, maar ook actief streven naar een rechtvaardige toekomst voor alle betrokkenen.
Mijn perspectief op dit inmiddels 76 jaar durende conflict is veranderd door mijn blootstelling aan verschillende nieuwsbronnen en gesprekken met Palestijnen, waarvan velen hun halve familie al hebben verloren. Als ik bijvoorbeeld Arafat nu hoor praten, denk ik: "Je hebt gelijk ". In mijn kindertijd beschouwde de westerse wereld hem als de leider van de terroristen, maar nu zie ik hem als een leider van het verzet voor zijn volk en land.
Recente gebeurtenissen, zoals o.a. het artikel dat ik in mijn agenda heb geplakt over een tiental mensen, waaronder een kind, dat enkele dagen voor 7 oktober door Israël werd gedood in Gaza, hebben mijn standpunt verder gevormd. Ik stel me voor hoe ik zou reageren als mijn eigen gemeenschap werd gedwongen hun huizen te verlaten op basis van een claim op ons land. Dit zou ook hier escaleren tot gewelddadige acties. Het doet me ook goed dat studenten over de hele wereld van zich laten horen. Je hebt altijd raddraaiers die de vreedzame demonstratie willen verstoren. Die raddraaiers zijn op hele andere dingen uit. Dit is ontzettend jammer en neemt de aandacht weg van het probleem waarvoor men demonstreert en echte idealistische demonstranten met een goed hart worden de dupe.
Kortom, het is aan de grootmachten in de wereld om partijen tot de orde te roepen. Door de goedwerkende wapenhandel is dit allesbehalve een prioriteit, maar dat onderwerp is een andere vlog waard. Toekijken en niks doen heeft nog nooit geholpen. We moeten streven naar een oplossing die recht doet aan de belangen en rechten van alle betrokkenen. Niet morgen, niet overmorgen, maar nu.